1.باورم نمیشه که فقط دو هفته تعطیل بودم . میگن وقتی خوش میگذره زود میگذره اما به من ثابت شده که وقتی خوش میگذره دیر میگذره.
2. یه اعترافی بکنم همین اول.
اون روزی که برادره رفت و من تمام راه برگشت تو قطار خودم رو کنترل کردم که نزنم زیر گریه و آخر سر وقتی سوار ماشین شدیم شوشو از سر تصادف اون آهنگ رو گذاشت که عشق برادره بود و من رو برد به سالهای قبل تو خونه قدیمی و همه خاطرات ده -دوازده سال پیش و چنان بغضم ترکید و تا خونه زر زر اشک ریختم؛ تصمیم گرفتم بیام اینجا و از دلتنگیم بنویسیم اما.
اما یه دفعه به خودم اومدم که این کار یعنی بیشرمی تمام. یعنی اون وقتی که داشت بهم خوش میگذشت یه لحظه هم وقت نکردم بیام بگم آهای من دارم حال میکنم و افسردگی کیلویی چند و غم غربت دیگه چیه اما همین که باز دلم گرفت اولین جایی که یادم اومد اینجا بود.
خلاصه که یه جورایی شرمنده شدم از اینکه اینجا یه وقتایی میشه عین مجلس روضه. اوقات خوب هست خیلی هم هست اما نمیدونم چطوری ه که چند وقتی هست هر وقت دلم میگیره اینجا اولین جایی هست که بهش رو میارم.
3.
Finally,i could make my weblog,wished to begin it from last week ,by begining of my 30 years old, but with a delay because of university vacation. As for first post i put these 2 photos took in Nagoya Aquarium.
I like to write in
persian but first i have to install farsi in my OS ,then i'll do it later.
بله همینطور که میتونید حدس بزنید این اولین تجربه من از وبلاگنویسی تو همین روزها در سه سال پیش ه. باورم نمیشه که سه سال گذشت.
یعنی وقتی به آدمی که این عکس رو گرفته نگاه میکنم باورم نمیشه که خودم بودم فقط در سه سال پیش. من عوض شدم انقدر که گاهی برای خودم هم غریبه ام.
4. بیشترین چیزی که برادره رو متعجب میکرد تو این اقامت سه هفته ایش چهره لبخند به لب همه آدمها از کارمند شهرداری و راننده و مغازه دار و عابر رهگذر و...
شاید لازم باشه یاد مردم مون بیاریم که لازم نیست همیشه اخمو و عبوس باشند و فقط زدن یه لبخند میتونه ظاهر گرفته و بداخلاق ایران رو کمی شاد نشون بده.
5. یکی از بهترین لحظات برام رفتن به استخر و آبتنی تو استخرهایی به عمق 20 سانت و آب بازی با سام بود. یعنی در عین حال که چشمم به شوشو و برادره بود که داشتن خودشون رو با هیجان انواع و اقسام تفریحات میکشتند اما اینکه سام رو بذارم توی تیوپ و با هم دور استخر بزنیم و یواش یواش آواز بخونیم یا بریم تو استخر مخصوص کوچولوها و با زدن روی آب غش کنیم از خنده یه دنیا شادی ه جدید بود.
6.ده روز پیش من سی و سه ساله شدم. به همین راحتی و به یه چشم به هم زدنی گذشت.
این تیکه از موزیک Nobody Knows Me از آهنگهای مدونا که شوشو من متوجهش کرد شاید بهترین شرح حال احساس من از سی و سه سالگی باشه.
I've had so many lives
Since I was a child
And I realise
How many times I've died
...
7. این پست رو دیروز شروع کردم و تا شماره قبلی نوشتم اگه از اینجا به بعد لحنش عوض شد مال همین تغییر روحیه از دیروز تا امروزه اگر هم نشد که هیچی!
8.رادیو زمانه برنامه ای به اسم جنگ صدا داره که تو بعضی از قسمتهاش به معرفی وبلاگها می پردازه.
در دوران تعطیلات من
قرعه به خانوم حنا هم افتاده بود.
اگه بخوام نظر خودم رو بگم باید بگم بیشتر قسمتهایی که انتخاب کرده بودند مربوط به نوشته های کمتر از یک سال قبل اینجا بود و از قدیمتر ها چیزی گفته نشده بود که برمیگرده به سلیقه مسیول برنامه یا شاید هم به خاطر فیل-تر شدن وبلاگ قبلی من بوده.
در هر حال میخوام بگم من خودم وقتی آرشیو اینجا رو میخونم میبینم خیلی خیلی عوض شدم و این برنامه هم فقط برداشتی از یک سال اخیر خانوم حنا هست و کلش رو شامل نمیشه. این اصلن به معنی خوب یا بد بودن نیست فقط توضیحی هست که دوست داشتم بگم.
این هم
لینک صدای برنامه. اگر دوست داشتید نظرتون رودر موردش بهم بگید.
9. این شماره رو خالی میذارم که بعد که رفتم خونه عکس بذارم.
پسر جدی ما در روز تولدش...
10. یکی از چیزهایی که از اول سعی کردم به سام یاد بدم دوستی با طبیعت بود. اینکه تا اینجای کار چقدر موفق بودم رو از رفتار مهربون سام با گلهای خونه که همیشه نازشون میکنه یا صدا کردن با نهایت هیجان انواع و اقسام جک و جونوروهایی که میبینه میشه فهمید.
اما این وسط یه کار اضافه هم برامون درست شده. هر روز صبح بعد از نیم ساعتی که از بیدار شدن سام میگذره با جیغ و داد حالیمون میکنه که وقت آب دادن به گلهاست و خدا نکنه این وسط کسی هوس کنه قبل از بغل کردن سام آب پاش رو دستش بگیره.
مامان که از این جریان اطلاعی نداشت وقتی اولین بار فهمید دلیل این همه گریه و عصبانیت سام چیه وقتی رفت توی بالکن و آب پاش رو برداشت و متوجه شد که سلطان آبدهی گلهای ما ایشون هستند بسیار تعجب کرد.
به خاطر زیاد شدن گل و گیاه خونه تقریبن هر روز صبح با یه دست درد مضاعف از بغل کردن یه آدم 11 کیلویی و آب دادن یه دستی روزمون شروع میشه.
این نشون میده که هر نکته تربیتی مثبت یه بخش منفی هم داره حتمن دیگه.
11.اینکه آدم موقع انتخاب کردن‌هاش محدودیت‌های گزینه ها رو ببینه و گزینه ای رو با کمترین ایراد انتخاب کنه با اینکه انتخابش از روی نکات مثبت گزینه ها باشه، فرقش از زمین تا آسمون ه.
این رو برای این نوشتم که از حالا به فکر انتخاب نوع کار و زندگی بعد از تموم شدن درسم هستم.
با بالا رفتن سن و پیدا کردن نقشهای مادری و همسری انتخاب کردن درست که وسط کار آدم احساس عدم رضایت نکنه خیلی هم راحت نیست.
12.چند وقتی هست همه خوابهام برمیگرده به آدمهای قدیمی. کسی میتونه بگه دلیلش چیه؟
13. یکم میترسم از اینکه این شماره رو بنویسم اما دل رو میزنم به دریا و میگم. فقط امیدوارم به کسی برنخوره و فقط بهش به چشم یه نکته نگاه کنید.
یکی از تکه هایی که تو اکثر نوشته های وبلاگها از ادبی ترین ها تا معمولی و روزمره ترین وبلاگ نویس ها به شدت توی ذوق میزنه و من یکی رو از خوندن اون پست پشیمون میکنه این تیکه است که نویسنده چیزی رو که به نظر خودش جالب بوده میخواد به عنوان جالب ترین نکته بیان کنه و وسط نوشته اش میگه:
"
جالب این که" یا "
جالبیش اینکه"...
چند وقتی هست که به این تیکه حساسیت دیوانه کننده ای پیدا کردم و هر وقت پستی میخونم که نویسنده وسطش این رو میگه و اتفاقن اون چیزی که نویسنده میگه اصلن هم جالب نیست ( که خب قرار نیست نکات جالب برای همه یکسان باشه) دچار احساسی مثل زگیل زدگی میشم!
میدونم الان خیلی ها میگند وا خب به نظر ما جالب ه و اصلن اگه دوست داری نخون یا شاید بعضی ها هم تو دلشون یه فحشکی بهم بدند اما فقط برای اعصاب ضعیف خودم نیست که میگم باور کنید وقتی همچین چیزی وسط تعریف کردن هاتون مینویسید کل هیجان نوشته تون رو از بین میبرید.
به طور قطع من هم تو نوشته های قدیمم از این تکه استفاده میکردم اما الان مدت زیادی هست که از خوندنش نه تنفر اما حس بدی بهم دست میده. این هم پیش دستی برای اونهایی که میخواستند برند تو آرشیوم بگردند و نمونه نشونم بدند!
