به یاد آنهایی که خیلی دور شده اند.

داشتم گزارشی آماده میکردم در مورد کایزن برای کلاس ام بی ای. مفاهیم را که می خواندم و کاربردها را؛ فکرم پرواز کرد به سالهای گذشته و دوران دانشگاه. یکی یکی برنامه ها و سیستم هایی که در گروه داشتیم و در کنارش خاطرات آن روزها به یادم آمد. مقایسه کردم آنها را با این مفاهیم. ژاپنی ها این مفاهیم را از کودکی به فرزندانشان یاد میدهند و همه ی آنهایی که من میشناختم حتی با اینکه نمیدانستند معنی کاربردی و مدیریتی آن چیست آن را در کار و زندگی روزمره شان به کار میبردند.

یاد شنبه ها که روز گزارش دادن بود افتادم و جلسه هایی که گاهی زمستانهای سرد زیر کرسی برگزار میکردیم. یاد روزهای طولانی که همه باهم گزارش داشتیم و از هشت صبح کش می آمد تا هشت شب. اولین گزارشی که دادم و هنوز درست بلد نبودم اسلاید درست کنم.  

یاد ایموتو و کان و تاکایی که هم دوره بودیم و آنها بعد از فارغ التحصیلی از مستر رفتند سر کار و به من به عنوان موجود عجیب و غریبی نگاه میکردند که می خواست درسش را ادامه بدهد. به اولین دانشجویم, ایوادا و بعد از آن ایتو. و روز آخر فارغ التحصیلی آنها (یکی کارشناسی یکی ارشد)که رفتیم سایت سی اینگ .

آن روزها گذشت و همه ی آن آدمها در جاهایی بسیار دور از هم قرار دارند و من در جایی دورتر از همه ی آنها. در کنارم فقط پسر و همسرم مانده اند. و آدمهای خیلی نزدیکم و دوستان جدیدم. آدمها برای من همیشه رفتنی بوده اند و با تمام خاطراتی که تا امروز همیشه خوب و به یاد ماندنی بوده است؛ روزی رسیده که دیگر از روزهایم  پاک شده اند.

دلم دارد از کولی گری در می آید و به نظر میرسد تصمیم گرفته آرام و قرار بگیرد و این احتمالن از آثار بودن در آستانه ی چهل سالگی ست.

P.S:

Kaizen means improvement, continuous improvement involving everyone in the organization from top management, to managers then to supervisors, and to workers. In Japan, the concept of Kaizen is so deeply engrained in the minds of both managers and workers that they often do not even realize they are thinking Kaizen as a customer-driven strategy for improvement (2). This philosophy assumes according Imai that ‘’our way of life – be it our working life, our social life or our home life – deserves to be constantly improved’’