همینجوری اگه دوست داشتید این لینکها رو بخونید. با حال ند!
دیکنز را شرح‌دهنده دقیق و ماهر رفتار آدمی می‌دانند، شخصیت‌های رمان‌های او به صورت واقع‌گرایانه شرح داده شده‌اند. خوانندگان پزشک داستان‌های دیکنز متوجه شده‌اند که او وضعیت ظاهر و بدنی کاراکترهای آثارش را آنچنان دقیق شرح داده است که سال‌ها بعد محققان از روی همین توصیف‌ها پی به بیماری خاص آنها برده‌اند و حتی نام بیماری‌ها را با توجه به نام همین شخصیت‌ها، نامگذاری کرده‌اند.
اگر فکر می‌کنید دختر-پسرهای ایرانی در جام جم زیاده روی می‌کنند در شوآف لباسی، باید یک‌سری به همین شی‌بویا بزنید.
چندین سال پیش بود که غربی‌ها نگاه کردند یه ژاپن تا چیزهای تازه یاد بگیرند در مورد کار کردن. باید ناامید شده باشند. چون ژاپنی‌ها زیاد کار می‌کنند اما افیشنت نیستند. به جزییات زیاد توجه می‌کنند اما بیگ پکچر را نمی بینند. اهل ریسک کردن نیستند. بلد نیستند یا روی‌شان نمی‌شود جلوی دیگران بلند فکر کنند. جلوی رئیس‌شان نظر واقعی‌شان را نمی‌گویند. سعی می‌کنند به تصمیم جمعی برسند و بعد سعی می‌کنند جهت انتخاب شده را تغییر ندهند حتی اگر بدانند اشتباه بوده تصمیم اولی. ساعت‌ها اضافه سرکار می‌مانند از روی رودربایستی و اینکه خوب به نظر بیاید، اما اهل این که خارج از چهارچوب قکر کنند نیستند. زنبور ِعسل‌وار کار می‌کنند اما عمومن لیدرشیپ ندارند. خلاقیت که بخرج نمی‌دهند. دنباله‌روهای خوبی هستند. برای همین وقتی به تو اعتماد می‌کنند- بعد از زمان طولی کهاعتمادشان را جلب می‌کنی- می‌توانی لیدشان کنی براحتی و زیاد سوالت نمی‌کنند. مقایسه که می‌کنی با روحیه انترپنورشیپ امریکایی می بینی ژاپنی‌ها باید از امریکایی‌ها یاد بگیرند و نه برعکس.
من با یه تیکه از این نوشته موافق نیستم. ِژاپنی ها به شدت خلاقند شاید جسارت و اعتماد به نفس و پرزنتیشن آمریکایی‌ها رو نداشته باشند ولی این خللی در ذهن باز و خلاقشون ایجاد نمیکنه.
مگه میشه این همه محصول و تکنولوژی و انیمیشن رو بدون خلاقیت بوجود آورد؟
برعکس اگر در ژاپن بتونید چیزی نو خلق کنید هر چند جزیی میتونید حرفی برای گفتن داشته باشید.
در مورد لید کردن ژاپنی ها هم فکر میکنم نویسنده شناخت درستی و کاملی نداشته و احتمالن روحیه‌ی هنوز سامورایی و جنگجویی شون رو نمی‌شناخته. ژاپنی ها شاید خیلی سر به زیر و متواضع باشند و شاید در ادب و احترام اغراق کنند اما در موقعیت های مختلف نشون دادند که بسیار ستیزه جو هستند و رهبریشون اصلن کار راحتی نیست. نگاهی به وضعیت سیاسی کشور و تاریخ‌شون میتونه این موضوع رو ثابت کنه.
دیکنز را شرح‌دهنده دقیق و ماهر رفتار آدمی می‌دانند، شخصیت‌های رمان‌های او به صورت واقع‌گرایانه شرح داده شده‌اند. خوانندگان پزشک داستان‌های دیکنز متوجه شده‌اند که او وضعیت ظاهر و بدنی کاراکترهای آثارش را آنچنان دقیق شرح داده است که سال‌ها بعد محققان از روی همین توصیف‌ها پی به بیماری خاص آنها برده‌اند و حتی نام بیماری‌ها را با توجه به نام همین شخصیت‌ها، نامگذاری کرده‌اند.
----------
اگر فکر می‌کنید دختر-پسرهای ایرانی در جام جم زیاده روی می‌کنند در شوآف لباسی، باید یک‌سری به همین شی‌بویا بزنید.
چندین سال پیش بود که غربی‌ها نگاه کردند یه ژاپن تا چیزهای تازه یاد بگیرند در مورد کار کردن. باید ناامید شده باشند. چون ژاپنی‌ها زیاد کار می‌کنند اما افیشنت نیستند. به جزییات زیاد توجه می‌کنند اما بیگ پکچر را نمی بینند. اهل ریسک کردن نیستند. بلد نیستند یا روی‌شان نمی‌شود جلوی دیگران بلند فکر کنند. جلوی رئیس‌شان نظر واقعی‌شان را نمی‌گویند. سعی می‌کنند به تصمیم جمعی برسند و بعد سعی می‌کنند جهت انتخاب شده را تغییر ندهند حتی اگر بدانند اشتباه بوده تصمیم اولی. ساعت‌ها اضافه سرکار می‌مانند از روی رودربایستی و اینکه خوب به نظر بیاید، اما اهل این که خارج از چهارچوب قکر کنند نیستند. زنبور ِعسل‌وار کار می‌کنند اما عمومن لیدرشیپ ندارند. خلاقیت که بخرج نمی‌دهند. دنباله‌روهای خوبی هستند. برای همین وقتی به تو اعتماد می‌کنند- بعد از زمان طولی کهاعتمادشان را جلب می‌کنی- می‌توانی لیدشان کنی براحتی و زیاد سوالت نمی‌کنند. مقایسه که می‌کنی با روحیه انترپنورشیپ امریکایی می بینی ژاپنی‌ها باید از امریکایی‌ها یاد بگیرند و نه برعکس.
من با یه تیکه از این نوشته موافق نیستم. ِژاپنی ها به شدت خلاقند شاید جسارت و اعتماد به نفس و پرزنتیشن آمریکایی‌ها رو نداشته باشند ولی این خللی در ذهن باز و خلاقشون ایجاد نمیکنه.
مگه میشه این همه محصول و تکنولوژی و انیمیشن رو بدون خلاقیت بوجود آورد؟
برعکس اگر در ژاپن بتونید چیزی نو خلق کنید هر چند جزیی میتونید حرفی برای گفتن داشته باشید.
در مورد لید کردن ژاپنی ها هم فکر میکنم نویسنده شناخت درستی و کاملی نداشته و احتمالن روحیه‌ی هنوز سامورایی و جنگجویی شون رو نمی‌شناخته. ژاپنی ها شاید خیلی سر به زیر و متواضع باشند و شاید در ادب و احترام اغراق کنند اما در موقعیت های مختلف نشون دادند که بسیار ستیزه جو هستند و رهبریشون اصلن کار راحتی نیست. نگاهی به وضعیت سیاسی کشور و تاریخ‌شون میتونه این موضوع رو ثابت کنه.
رخوت و سستی تعطیلات کم کم بساطش رو پهن کرده.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر